Πόσο τραγικό είναι, να βλέπεις παιδιά / προ- έφηβους ή εφήβους να
ζουν στην απόλυτη ελευθερία, σχεδόν «εγκαταλελειμμένα» από γονείς, που πρώτιστη
έννοια και προτεραιότητα στη ζωή τους έχουν την αποκόμιση υψηλού κέρδους από
την εργασία τους και την οικονομική αποκατάστασή τους πριν τη συνταξιοδότηση.
(ναι το ακούσαμε και αυτό!).
Θεωρούν, ότι με ένα πιάτο φαγητό, με ένα ρούχο, με ένα
χαρτζιλίκι, κάποια ιδιαίτερα μαθήματα , άντε και καμία βόλτα πέριξ, καλύπτουν
τις γονικές υποχρεώσεις τους
(Καλά σε κάποιες οικογένειες δεν υπάρχουν ούτε και αυτά !
Μην είμαστε αχάριστοι! ).
Και συνεχίζουν να δουλεύουν ασταμάτητα, σχεδόν με κινέζικα
ωράρια και αποθηκεύουν σαν τα ελληνικά μυρμήγκια που τρέχουν μανιασμένα πέρα
δώθε το καλοκαίρι, να βρουν μία τρύπα να κρύψουν τον καρπό που κουβαλούν, να
έχουν να φάνε το χειμώνα… Και αυτά δικαιολογημένα ! Τα καημένα δουλεύουν μόνο
κάποιους μήνες!
(Αυτοί όλο το χρόνο, όλες τις μέρες , δεκαετίες ολόκληρες δεν
κουράστηκαν; )
Πόσο τραγικό και θλιβερό είναι να βλέπεις αυτά τα ανήλικα
παιδιά να εκδηλώνουν επιθετικές και
αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Και πόσο νιονιό θέλει κάποιος για να καταλάβει
ότι οι επιθετικές και αυτοκαταστροφικές ή καταστροφικές συμπεριφορές στα παιδιά
κρύβουν μοναξιά, στεναχώρια, πόνο, συναισθήματα που το παιδί το ίδιο αδυνατεί να
διαχειριστεί και τα εκφράζει με αυτόν τον τρόπο;
Πόσο αναίσθητος πρέπει να είσαι για να μην καταλαβαίνεις ότι
μία επιθετική και προβληματική συμπεριφορά του παιδιού ΣΟΥ είναι ΚΡΑΥΓΗ ΓΙΑ
ΒΟΗΘΕΙΑ !
Ποιοτικό χρόνο ( π.χ περνάω με το παιδί μου μισή ώρα την
ημέρα και όλα καλά…) δώσε στο ανήλικο παιδί σου, όταν θα του έχεις δώσει τα
εφόδια εκείνα που θα το έχουν κάνει ικανό να περπατήσει και στον πιο
κακοτράχαλο δρόμο.
Ποιοτικό χρόνο ( π.χ περνάω 4 δεκαπεντάλεπτα την ημέρα με το
παιδί μου και όλα καλά…) επίσης δώσε στο παιδί σου όταν θα του έχεις μάθει τι
σημαίνει κακοτυχία, τι σημαίνει αρρώστια, τι σημαίνει ατυχία και ότι κάθε
είδους συναίσθημα που δημιουργείται μέσα μας, ένεκα και λόγω των ανωτέρω
δυσάρεστων/ τραγικών συμβάντων είναι ανθρώπινο και θα πρέπει να εξωτερικεύεται,
όπως η μπόρα που ξεσπάει σε ένα φορτωμένο με σύννεφα ουρανό.
Όταν το παιδί σου
δεν γνωρίζει πως να διαχειριστεί το θυμό του, τη λύπη του, τον πόνο του, την
στεναχώρια του, την μοναξιά του είναι αναμενόμενο να παρουσιάσει επιθετικές, αυτοκαταστροφικές
και καταστροφικές συμπεριφορές. Πως είναι δυνατόν οι συμπεριφορές αυτές να μην
σε προβληματίζουν! Και να αφήνεις το
πράγμα να πάει όσο πάει… Να πάει που;
Πως είναι δυνατό να μη βλέπεις το παιδί σου ότι υποφέρει. Το
βλέπει ο ξένος που το συναναστράφηκε για
λίγο χρόνο και σου το είπε και σε σένα, σου επέστησε την προσοχή αλλά εσύ το προσπέρασες. Σου το είπαν
όμως και άλλοι…. σου το λένε πολύ καιρό τώρα. Και εσύ απαντάς:
« Σημασία δεν
έχει ο χρόνος που περνάς με το παιδί να είναι πολύς! Σημασία έχει να είναι
ποιοτικός! Να… παραδείγματος χάριν ... μπορεί να περνάς με το παιδί 1 ώρα την
ημέρα και να περνάς καλά!» .
(πάλι αυτό το γλειφιτζούρι με το «περνάω καλά» και τον
«ποιοτικό» χρόνο)
Όταν το παιδί σου ΥΠΟΦΕΡΕΙ και είναι ολοφάνερο ακόμα και σε
έναν ξένο που το συναναστρέφεται για ελάχιστα λεπτά ( αυτός βλέπει … εσύ δεν βλέπεις;;;,) όταν το παιδί σου κάνει τα πάντα (όλο και χειρότερα)
για να τραβήξει την προσοχή των πιο
κοντινών του ανθρώπων, αδιαφορώντας ΠΑΝΤΕΛΩΣ
για το βλέμμα των ξένων που έτυχε να βρεθεί στο σύμπαν του εκείνη τη στιγμή, τι
να σου κάνει η μισή ώρα ή η μία ώρα που του αφιερώνεις μέσα στο 24ωρο;
Όταν το παιδί σου εξωτερικεύει
με αυτό τον τρόπο την δική του κραυγή για βοήθεια, τότε δεν σκέφτεσαι απλά να
του δώσεις όλο το χρόνο σου, τότε δεν αποφασίζεις απλά να μετριάσεις τη δουλειά
σου για είσαι δίπλα του, ΤΟΤΕ κόβεις το
χέρι σου και του το δίνεις για να πιαστεί γερά, ΤΟΤΕ δίνεις το πόδι σου, για να
μην σκοντάφτει συνεχώς και βρίσκεται στο ίδιο σημείο, ΤΟΤΕ βγάζεις τα μάτια σου και του τα φοράς
για να του διώξεις τη μαυρίλα της ψυχής του … να δει ότι υπάρχει και ένας κόσμος
πιο φωτεινός, πιο αισιόδοξος…
Γιατί τι πιο σημαντικότερο από το παιδί σου ;